پرهنگ

مدیریت فرهنگ، با نرم افزار و گزارش و جلسه!

پرهنگ

مدیریت فرهنگ، با نرم افزار و گزارش و جلسه!

پرهنگ

دغدغه اصلی پرهنگ، فرهنگ است. اما به سیاست، اقتصاد، جامعه و... هم سرک می‌کشد.
پرهنگ بیشتر از نوشته‌های خودم پر شده است، هر چند از نوشته‌های دیگران نیز خالی نیست.
ارادتمند؛ علی اصغر جوشقان‌نژاد

تاريخ پرهنگ
آخرین نظرات
عضوی از راز دل

۷ مطلب در ارديبهشت ۱۳۸۲ ثبت شده است

در خانه باز می‌شود و نور راه پله خودش را کف کوچه پهن می‌کند. پسر پای خود را از تک پله جلوی خانه پائین می‌گذارد و به صدای خروس همسایه گوش می‌سپارد. یک، دو، سه، چهار، پنج قدم برمی‌دارد به آنطرف کوچه. زنگ خانه روبرو را می‌زند، کوتاه. صدایی نمی‌آید. دوباره امتحان می‌کند، مانند بار گذشته. اینبار صدای گرفته‌ای از داخل خانه بلند می‌شود:«دست شما درد نکنه». تشکر صدا را زیر لب پاسخ می‌دهد. مسیر آمده را برمی‌گردد و در خانه را پشت سر خود می‌بندد.
نور راه پله که از کف کوچه جمع می‌شود، نور خانه روبرو به بیرون می‌تابد. هنوز هم صدای خروس همسایه به گوش می‌آید.


امضاء:ثاقب

۱۲ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۵ ارديبهشت ۸۲ ، ۱۸:۲۵
علی اصغر جوشقان نژاد

نوروز هفت سالگی، هفت کرم کوچک و زیبا در یک قوطی کبریت، عیدی رضا به من.
بوی کوچه باغهای خاکی طرشت و توپ بازی بچهها و من که به تماشایشان نمیایستادم وقتی عزیزترین موجودات عالم در جیبم، در قوطی خالی کبریت، از من التماس برگ توت میکردند. دوان دوان از کنارشان میگذشتم و جعبه خالی کفشم را تخیل میکردم که خانه خوبی برای کرمهای کوچک من خواهد بود.
جعبه کفش سبزپوش میشد با برگهای پهن توت و چه صفایی میکردند کرمها وقتی روی این لحاف پرز دار سبز غلت میزدند.
شیرینترین تبسم شیطنتآمیز از آن لحظهای بود که صدای خرت خرت خوردن لحافها از سر گرسنگی جعبه را تکان تکان میداد و شاخکهای سیاه و کوچکشان آوندهای برگهای تازه را خرد میکرد و با حرص و ولع تمام میبلعید. برگها در شکم کرمها فرو میرفت و بند بند بدنشان هر روز، بیشتر از روز قبل، چاق میشد، ورم میکرد و از یکدیگر فاصله میگرفت.
لذت تماشای پروار شدن کرمها با برگ تازه و آبداری که در دست میگرفتی و کرم را با طمع خوردن آن روی پاهای عقبش بلند میکردی، دوچندان میشد.دستهای کوتاه و ریز خود را به دو طرف برگ میچسباند و سرش را مدام بالا و پائین میبُرد و به سمت داخل برگها پیشروی میکرد. درست مثل موشهایی که گوشه کتابهای قدیمی را در کتابخانههای نمور و تاریک میجوند و از بین میبرند...
همه بازیگوشیهای کودکانه من در روزهای بزرگتر شدن کرمها خلاصه بود در بالا رفتن از دیوارهای کاهگلی کوتاه و دست دراز کردن به برگهای درختان توت باغ همسایه که همچون چتری کوچه پس کوچه‌های محله را سایبانی می‌کرد. بوی کوچه باغهای طرشت درست در همان روزهایی که دخترکان و پسر بچه‌های هم سن و سال من را در هوس جمع کردن توت‌های رسیده از روی زمین و سنگ زدن به درختان سربلند گردو و گرگم به هوا و آبتنی در جوی کنار خیابان کرده بود دلبستگی به بی‌آزارترین موجودات دنیا را به جانم انداخته بود و اینکه حالا که چاق‌تر شده‌اند، بیشتر برگ توت می‌خورند و زودتر گرسنه می‌مانند، مهلت با دیگران بودن را از من گرفته بود.
و می‌گذشت و می‌گذشت و کرمها هر روز تنبل‌تر می‌شدند و این بازی معصومانه می‌رفت که به روزهای پایانی خودش برسد. تا یک روز از همان روزهای قبل، از همان برگهای سبز که به خوردشان داده بودم، تاری به دور خود می‌تنیدند و آرام آرام در حجابی شیشه‌ای که شفافیتش به تدریج کمتر می‌شد پناه می‌گرفتند و تب و تاب برگ توت چیدن مرا پایان می‌دادند.
و بعد... و بعد دیگر هیچ. بازی من تمام شده بود. وقتی دیگر از جعبه کفشم صدای خرت خرت نمی‌آمد و وقتی هیچ موجود بند بند سفیدی از فرط پرخوری منتظر برگهای تازه شیرین توت نبود،اننتظار من برای بیرون آمدن کرمهای پروانه شده از پیله چه اهمیت داشت؟
و حتی شاید یک روز پروانه‌ها پیله را سوراخ می‌کردند و بیرون می‌آمدند؛ و بیرون می‌آمدند اما در عمر کوتاه آنها که حتی پرواز را بلندتر از سقف جعبه کفش من بلد نبودند هیجانی برای پر کردن لحظات بهاری من وجود نداشت...
... سالها گذشته است. حالا بهار است. جعبه خالی کفشم را پر از برگ توت می‌کنم و خوب گوش می‌سپارم بلکه صدای خرت خرتی از درونش به گوش برسد.
بهار است و من کرم ابریشم می‌خواهم.
* * *
بهار امسال شنیدم که جنگ در گرفته است و در کوچه پس کوچه‌های بصره مهاجمین موشک‌های کرم ابریشم را یافته‌اند که سکوهای پرتاب متحرک آنها امکان مخفی کردنشان را در هر خانه و خرابه‌ای آسان می‌کند.
عجب نیست اگر کودکان درمانده و مظلوم عراقی در روزهای آغازین بهار در خانه‌های خود به جای کرم‌های کوچک و بانمک ابریشم میزبان موشک‌های کرم ابریشم صدام باشند، خوی درندگی و جاه‌طلبی مهلتی برای اندیشیدن به سادگی و پاکی و زیبایی باقی نمی‌گذارد.
حالا بهار است و کودکان عراقی نه برگ تازه توت برای کرم ابریشم که شیر و غذا برای خود می‌خواهند.
من دیگر کرم ابریشم نمی‌خواهم.


امضاء : سید صالح

۱۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۳ ارديبهشت ۸۲ ، ۰۹:۱۳
علی اصغر جوشقان نژاد

عزیزٌ علیَ اَن اَرَی الخَلقَ و لا تَری
عادت کرده‌ایم هر هفته، هر روز، هر وقت حواسمان پرت می‌شود ذکری روی لبمان می‌آید و می‌رود. حتی دریغ از اندکی توجه...
عزیز علی...

امضاء : ثاقب

۳ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۲ ارديبهشت ۸۲ ، ۲۰:۱۲
علی اصغر جوشقان نژاد
۱-

پنج چیز را پیش از پنج چیز غنیمت شمار : زندگی را پیش از مرگ ، صحت را پیش
از بیماری ، فراغت را پیش از اشتغال ، جوانی را پیش از پیری و ثروت را پیش
از نیازمندی .

کنز العمال ، ج 15، ص 879، ح (43490)


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *



۲-و ماه کاسه‌ای شیر

شبی سیاه و سنگین
پیاله‌ای پر از شیر
سوال تلخ خرما
جواب سرد شمشیر

ستاره‌های خاموش
درختهای آرام
و ماه: کاسه‌ای شیر
که ریخته لب بام

کسی میان تب بود
که مثل شمع می‌سوخت
که چکه چکه چکه
میان جمع می‌سوخت

کسی که چهره او
به آفتاب می‌ماند
غروب او در آن شب
ولی به خواب می‌ماند

شبی سیاه و سنگین
تمام شهر خاموش
چکیده قطره‌ای زهر
و شمع گشته خاموش



محمد کاظم مزینانی


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *


۳-آشناى غریبان

چشمه هاى خروشان تو را می‌شناسند
موج هاى پریشان تو را مى‌شناسند

پرسش تشنگى را تو آبى، جوابى
ریگ هاى بیابان تو را مى‌شناسند

نام تو رخصت رویش است و طراوت
زین سبب برگ و باران تو را مى‌شناسند

از نشابور بر موجى از ( لا ) گذشتى
اى که امواج توفان تو را مى‌شناسند

اینک اى خوب! فصل غریبى سر آمد
چون تمام غریبان تو را مى‌شناسند

کاش من هم عبور تو را دیده بودم
کوچه هاى خراسان تو را مى‌شناسند



قیصر امین‌پور



* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *


۴- شهادت شهید مطهری هم نزدیک است سایت جامعی برای ایشان زده‌اند. سری بزنید ضرری ندارد.
۳ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۰ ارديبهشت ۸۲ ، ۱۸:۱۰
علی اصغر جوشقان نژاد
آمده‌ام نشسته‌ام پشت دستگاه، ولی مطلب جدیدی ندارم. می‌گردم بین مطالب قدیمی که به مطلب زیر بر می‌خورم. اصل مطلب برای سری اولی است که وبلاگ ما راه اندازی شد یعنی حدود دی ماه سال گذشته که البته یک سری چیزها هم الان به آن اضافه شد. بخوانید و برایمان حرف بزنید...

* * * * * * * * * * * * * * * * *


می‌گفت این وبلاگها چه جور مخاطبهایی دارند؟
می‌گفت شما هم بیکاریدها. به جای اینکه وقتتان را بگذارید روی درس، همه‌اش می‌روید سراغ اینترنت.
سلمان را هم می‌شناخت به وبلاگش هم سر زده بود. کلی سوال و انتقاد و پیشنهاد داشت. احساس کردم بعضی‌هایش وارد نیست، اما خیلی از آنها هم درست بود.
خوانده بود که «سرش را آورد بالا ببیند کی سوت می‌زند، خمپاره بود.» می‌گفت خوب که چی؟
می‌گفت من نمی‌فهمم هدف شما از گفتن و نوشتن این جور خاطرات جنگ چیست؟
درست است که بعضی از این خاطرات، حال و هوای زیبای آن روزها را زنده می‌کند اما این فقط برای آنهایی خوب است که با آن روزها پیوند معنوی برقرار کرده باشند. تازه برای آنها هم خوب هست اما به هیچ وجه کافی نیست.
می‌گفت بعضی از این خاطره‌ها را نقل کردن و باقی را نگفتن مثل این است که بگوییم«فلانی را دیدی سر جلسه امتحان چه تند تند می‌نوشت؟ چقدر برگه‌اش تمیز بود و مرتب. چه سریع امتحانش را داد و رفت و چه نمره خوبی گرفت و...» اما هرگز نگوییم «فلانی این‌طور درس خواند که آن‌طور امتحان داد. برنامه‌ریزی‌اش این‌جوری بود که امتحانش آن‌جوری بود...» «زندگی‌اش این‌تیپی بود که مرگش آن‌تیپی بود.»
البته ما خیلی خیلی چاکر آقا سلمان و رفقای خوبشان هستیم و مطمئنیم که ایشان و دوستانشان اجرشان را از همان‌هایی که برایشان کار می‌کنندمی‌گیرند. اما به هر حال این حرفهایی بود که بود.
حرفهای دیگری هم هست مثل اینکه شهید بهشتی یا شهید رجائی یا شهید باهنر یا... چه فرقی با شهدای جنگ هشت ساله دارند که همه یادشان رفته که اینها هم شهیدند. تفکر اینها هم برای جامعه ما لازم است....
می‌گفت و می‌گفت و می‌گفت، اما خودمانیم پر بیراه هم نمی‌گفت.
باز هم تاکید می‌کنیم که خیلی خیلی چاکر آقا سلمان و دوستانیم.


امضاء: ثاقب

۷ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۸ ارديبهشت ۸۲ ، ۰۸:۰۸
علی اصغر جوشقان نژاد
بسم الله الرحمن الرحیم
الم تر کیف فعل ربک باصحاب الفیل
الم یجعل کیدهم فی تضلیل
و ارسل علیهم طیرا ابابیل
ترمیهم بحجاره من سجیل
فجعلهم کعصف ماکول

طبس یک حادثه نیست
یک سنت الهی است.
سالگردش....
عبرت انگیز باد.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۵ ارديبهشت ۸۲ ، ۱۳:۰۵
علی اصغر جوشقان نژاد
می‌جوشد اندرونم
یک عشق آسمانی
گویا حسین امشب
در من حضور دارد.
سبزی این حضورش
طاقت ز من بریده
سیلاب اشک و ماتم
بر روی دیدگانم
خواب از رخم دریده
گویا علی اصغر
جانی به تن ندارد
آرام و ساکت و خوش
در دامن ربابه
رویای آب بیند
خواب فرات بیند.
زینب در آن سیاهی
با آن دل خدایی
طاقت ز دست داده
زیرا حسین امشب
او را سلام داده
یعنی که خواهر من
فردا که کشته بینی
از کشته پشته بینی
رو در برابر خصم
گریه نکن تو از عجز
زیرا پیام من را
باید بری به فردا
بر عاشقان زهرا



اربعین حسینی آمد....
اما آقایمان نیامد.
این هر دو بر عاشقان زهرا
تسلیت


امضاء: مهدی

۱۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۲ ارديبهشت ۸۲ ، ۰۷:۰۲
علی اصغر جوشقان نژاد