پرهنگ

رندانه آخر ربودی، جامی ز خمخانه دل

خونین چو برگ شقایق، رنگین چو افسانه دل

عمری از این خم نخوردی، ساقی شدی و شمردی

جامی به نام نفس را، از عمق میخانه دل

این می ممد حیات است، اسباب شادی ذات است

شکری نباشد برایش، این جان به شکرانه دل

تلخی این می فراوان، چون شوکران قاتل جان

اما ز مستی فزاید، بر عقل دیوانه دل

آه نفس های تو خُم، سرمستی اش مال مردم

اما نصیب رفیقان، خون نفسخانه دل

عمری تو ساقی این می، نوشاندی از آن پیاپی

اما نگاهت همیشه، مخمور خمخانه دل

رندانه آخر ربودی، جامی ز خمخانه دل

خونین چو برگ شقایق، رنگین چو افسانه دل