پیشترها نامه سرگشاده ای به آقای صدا و سیما نوشته بودم که در لوح و خیلی از سایت های دیگر منتشر شد. روزگار مثل سیبی چرخید و چرخید و حالا من شده ام یکی از اعضای همان آقای صدا و سیما... حالا چه عضوی؟؟ عضوی که به ظاهر باید موثر باشد اما معلوم نیست در واقع هم همانطور باشد...
این روزگار مثل اینکه قصد ندارد برای ما آبرو بگذارد. لااقل یک کاری می کرد که قبلا آن نامه را ننویسیم. یا حالا که نوشته ایم، کاری می کرد که گذارمان به این سازمان عریض و طویل نیفتد. حالا که افتاده کاری می کرد که به نظر نیاید موثر هستیم. حالا که به نظر می آید لااقل اجازه تاثیرگذاری واقعی را می داد. حالا که نداده خب پس حتما می خواسته آبروی ما را ببرد. ما را گذاشته اینجا که دوست و رفیق بگویند: این هم از علی (فعلی). آنهمه شعار داد و حرف های گنده گنده زد... حالا خودش هم هیچ کاری نمی کند.
***
اما روزگار قصد دیگری دارد. آبروی ما چه ارزشی برای روزگار دارد. آنچه مهم است در ابتدای سوره عنکبوت آمده (اگر اشتباه نکنم) که آیا انسان فکر می کند که همین که گفت ایمان آوردم، رهایش می کنیم و آزمایش نمی شود؟
روزگار می خواهد بگوید علی (فعلی) شروع کن ببینم چند مرده حلاجی؟؟ اگر بگویم کاری از دستم بر نمی آید، می گوید شرایط تو سخت تر از شرایط کربلاست؟
واقعا اگر روزگار این را بپرسد چه می توانم بگویم؟ هیچ. فقط باید سرم را پائین بیندازم و آستین هایم را بالا بزنم و شروع کنم.
و این روح سرگردان من است که دارد عذاب می شود تا راه چاره ای برای حل مشکلات پیدا کند. و اگر پیدا نکند......... خدا نکند.
پی نوشت:
هیچی.
یاحق
امضاء: سیدعلی ثاقب
