پرهنگ

یکی از راهروهای اداره ما، دوربین مدار بسته دارد. هر وقت گذرمان به آنجا می افتد، ناخودآگاه دچار خودپاییدگی می شویم. حواسمان جمع می شود که هر حرکتی نکنیم. رفتار ما در این راهرو ضبط می شود. شاید همین الان آقای مدیر نشسته باشد به تماشای رفتار ما و زشت باشد که شیطنت هایمان ضبط شود یا در معرض نگاه ایشان باشد.

یکی از راهروهای اداره ما، یادمان می آورد که چقدر کم خدا را باور داریم، یا دست کم چقدر زود خدا را فراموش می کنیم. حتی به قدر دوربین مداربسته ای که در اختیار فردی مانند خودمان است نیز از خدا پروا نمی کنیم.

کاش در همه زندگی در حال خودپاییدن بودیم.