نان پاره ز من بستان جان پاره نخواهد شد
آواره عشق ما آواره نخواهد شد
آن را که منم خرقه عریان نشود هرگز
وان را که منم چاره بیچاره نخواهد شد
آن را که منم منصب معزول کجا گردد
آن خاره که شد گوهر او خاره نخواهد شد
آن قبله مشتاقان ویران نشود هرگز
وان مصحف خاموشان سی پاره نخواهد شد
از اشک شود ساقی این دیده من لیکن
بی نرگس مخمورش خماره نخواهد شد
بیمار شود عاشق اما بنمی میرد
ماه ار چه که لاغر شد استاره نخواهد شد
خاموش کن و چندین غمخواره مشو آخر
گفتگوی رو در رو با یک فامیل نزدیک
من: کار پیدا کردی؟
او (با خمیازه): نه!
من: اصلاً گشتی دنبال کار؟ اصلاً از پای این کامپیوتر کوفتی پا شدی که بگردی؟
او: آره. یعنی زنگ زدم به اون شرکتی که گفتی، گفتن نیرو نمی‌خوان.
من: دیگه؟
او (شانه بالا می‌اندازد): دیگه هیچی!
من: خسته نشده باشی. بگو بیکاری چه عیبی داره که برم دنبال کار. بگو همین جا پشت میز که نشستم، بیشتر خوش می گذره. بگو اصلاً تو چی کاره‌ای که غصه‌ی کار من رو می‌خوری.
او (با دلخوری): این چه جور حرف زدنه؟ من دوست دارم کار کنم.
دوست عزیز! گفتگو فرضی و خیالی است. شما به خودت نگیر.
