ره آورد سفر حج من، این چند بیت است که در قم سرودم:
حیف شد بهره نبردم ز سفر
میوه ناچیدم از آن باغ گُهر
دیده ام گنبد خضرای تو را
دلم اما نشده هیچ اخضر
دل و فکر و عملم هر سه تباه
ز دعاها بسیاری ابتر
بین آن منزل و محراب، بهشت
در بقیع تو بهشتی دیگر
وقت خود را سر هر بازاری
به حراجی بفروشیم و به زر
شجره ظاهرمان رو به خدا
لیک صد شاخه دلم همچو شجر
دلِ صد رنگ و لباسی یک رنگ
این تقلب، پیش چشم داور؟
چشم ظاهر چه طوافی می کرد
گِردِ بیتت زِ حَجَر تا به حَجَر
لَیسَ لِلانسانِ الّا ما سَعی
سعی بین صد هزاران دلبر
بعد عمری که ندا داده بیا
آبرو از همه ی عمر، نبر
تا بشویم گنه از روی گناه
دارم اشکی روی اشکی دیگر
چشم زمزم در دو چشم حاجیان
عین من لیکن از آن تنها «تر»
***
عمرمان، فرصتمان، رفت دِگر
حیف شد بهره نبردم زِ حضر
*
به یاد همه دوستان بودم. مخصوصاً دوستانی که در این مدت در مطالب پیام گذاشتند.